Bundan sonra kafasına estiğinde sloganı değiştirmeyi düşünen blog!

Bu yazımda animelerin bana olan etkilerinden bahsetmek istedim biraz.

Efendim belki de daha önceden ya benden duydunuz ya da burada yazmışta olabilirim emin değilim. A.Ö. (Animeden önce) dönemlerinde hiç arkadaşım yoktu neredeyse, sürekli dışlandım ve hayata dair hiç bir düşüncem yoltu. Evet en küçük kırıntı bile benden uzaktı o zamanlar. Gerçekten kötüydü ama. Hiç düşünmediğim, sürekli tükettiğim zamanlardı o zamanlar.

Animelere ilk başladığım andan itibaren beynimdeki çarklar çalışmaya başladı. Arkadaşlık denilen şeyi gerçekten anlamaya başıyorum ufaktan sanki ama hala gitmem gereken çok yol var (10. sınıfa kadar adam akıllı konuştuğum kimse yoktu. Asosyal bir tiptim bildiğiniz.). Hikaye ve yazı yazmaya başladım, zaten etkisini buralarda görüyorsunuz. Önceki hayatımda amaçsız bir heriftim. Ne yaptığını bilmeyen ve sürekli “BöqLe qOnusHan” bildiğiniz apaçiydim yahu. He o zaman da tuhaftım tabii ama şimdi ki gibi değildim.

Tuhaf olmak yaşam tarzım oldu ve bunu gerçekten isteyerek yapıyorum. Önceden tuhaftım ve insanlar beni kabul etsin diye sürekli normal olmak istedim. Ama bu bir tuzaktı; ben de normal bir insan olacaktım ve onlar gibi ruhsuz, paraya tapan ve para için her türlü şeyi yapabilen hayvandan beter bir yaratık olacaktım biliyorum.

Şimdi o yüzden animeleri savunmak için kendimde yeterli hakkı buluyorum. Şimdi gelip de bana “bu çocuk bebe baksana ilk okullular gibi davranıyor” demeyin. Tamam benim yaşadıklarımı anlamadan birşey diyemeyebilirsiniz ama anlayın beni lütfen.